Neredeyse bir gün içinde bitirdiğim bu kitabın sayfaları sanırım gözyaşlarım nedeniyle sırılsıklam oldu.
Benim bu kadar ağlamama sebep olan şey ise; gerçek bir hayat hikayesi olan, 2015 yılında Duygu'nun bir karın ağrısı sebebiyle gittiği hastanede iki yıl boyunca organ bekleyip sonunda da oradan cenazesinin çıkmış olması oldu. Kitabı Duygu'nun eşi, Duygu'nun isteği üzerine ölümünden sonra yazmış. Çektikleri sıkıntılar, istenilen organların bir türlü gelmemesi, belki de en önemlisi yanlış tedaviyle gencecik bir insanın hayattan koparılmış olması. Ümit Mutlu'nun kitabı yazma amacı okuyucu üzmek, psikolojik etki altına almak değil; aksine farkındalık oluşturmak adına yazmış bu kitabı. Benim de asıl dikkat çekmek istediğim nokta bu, hepimizin sorumluluk sahibi bireyler olarak organ bağışında bulunmamız gerektiği. En yakın sağlık kuruluşuna gidip organlarımızı bağışladığımızı belirtmek insanlık görevimiz bana göre. Duygu'nun oğlu Kuzey Doruk gibi başka evlatlar da annesiz babasız, başla anne babalar evlatsız kalmasın diye...
Yorumlayan Buket Ergüven
