Yazarın bilmem kaçıncı kitabı yine beni aldı uzak diyarlara götürmeyi başardı. Nedendir bilmem onun kitaplarındaki efsaneleri çok seviyorum. Çocukluğumun eksik yanlarını tamamlıyor belkide kim bilir.
Küçücük bir çocuk düşünün, anne babası terk etmiş ve küçük dünyasının koca dev adamı dedesiyle yaşamını sürdürüyor. Koca dev adam diyorum çünkü çocuk için dededine olan sevgisini anlatmaya kelimeler yetmiyor, koca dev adam tabiri bu sevginin büyüklüğünü anlatabilme kaygısı bendeki.
Çocuğun, çocuksu halleriyle babasına özlemi ve beyaz gemiye ulaşma arzusu. Beyaz gemiye kavuşmak babasına kavuşmak bir anlamda. Peki kavuşunca ne olur işte buna cevabı yok küçüğün. Hayatta böyle değil midir zaten? Kavuşana kadar geçen süredir asıl mutlu olduğumuz. Kavuşunca büyüsü bozulur her şeyin. Her masal gibi burada da kötüler var. Kötülüğü seçtikleri için mi kötüler yoksa zaten katran karası mıdır içleri? Buna okuyup siz karar verin.
Dede ve küçüğün büyük inançları vardır, uğrunda ölümü göze aldıkları. Bu inanç onları iyileştirir ve bu hayatta güçlü kılar. Ve bir gün kötülük küçük dünyalarını ve inandıkları her şeyi siyaha boyar. Artık yaşamaya dair ne varsa katran karası olmuş, çaresizlik içerisinde kalmıştır küçük...
Geri kalanı okuyup kendiniz değerlendirin derim. Kitapla ilgili söylemek istediğim bir kaç cümle var. Sonu beni çok üzdü ve bu kitap çocuklarında okuduğu bir eser. Onları umutsuzluğa, çaresizliğe itebileceği korkusuna kapıldım açıkçası. Yazarın neden böyle bir son tercih ettiğini merak ediyorsanız kitabın en sonunda bahsetmiş ama beni ikna edemedi yazdıkları.
Bir yazı okumuştum Cengiz Aytmatov'u bu kadar üne kavuşturan kitaplarını Rusça yazması olduğunu söylüyordu. Yazdıklarının hiç mi etkisi yok sizce? Kitapla ve sevgiyle kalın...
Cengiz Aytmatov
Beyaz Gemi
Ötüken yayınları
Çeviri: Refik Özdek
Sayfa:174
Puan
★★★★★
Yorumlayan Hanife Çavdar
Yorumlayan Hanife Çavdar
